| คราวนี้มาว่ากันถึงเรื่องการชำระหนี้สงฆ์
ท่านทั้งหลายอาจสงสัยว่า ของต่างๆที่เป็นสิ่งก่อสร้างก็ดี วัสดุเครื่องใช้ก็ดี
หรือต้นไม้ใบหญ้าก็ดี ของที่อยู่ในวัดทั้งหมด ถ้าหากเรารื้อหรือนำเอาไปใช้แล้วเกิดชำรุดเสียหาย
ทำไมเราจะต้องสร้างแทนของเดิมทั้งนี้เพราะทรัพย์สินต่างๆที่เขาสร้างไว้ในวัด
เขาไม่สร้างให้พระองค์ใดองค์หนึ่ง เขาสร้างถวายบูชาพระพุทธเจ้า
คำว่าของสงฆ์ ต้องหมายถึงพระพุทธเจ้าเป็นประธาน เป็นของส่วนกลาง
ไม่มีใครหรอกที่ถือสิทธิว่าเป็นของฉัน จะมาชี้ว่า สมบัตินั่นสมบัตินี่เป็นของฉัน
เป็นของส่วนตัว ถ้าทำอย่างนั้นจะต้องลงนรกหมด เรื่องนรกนี่เขาไม่เว้นใครหรอก
หลวงพ่อปาน
ซื้อของสงฆ์เพราะของเหล่านี้อยู่ในวัด ท่านเป็นประมุขของวัด ความเป็นจริงถ้าเราจะคิดกันอย่างเราๆ
ก็คิดว่าท่านควรมีสิทธิ ท่านจะให้ใครก็ได้ ท่านจะกินจะใช้อย่างไรก็ได้ แต่ทว่าตามพระวินัยแล้วไม่มีสิทธิ
ของในวัดถ้าพระองค์ไหนปลูกไว้ถ้าเขาสึกแล้วก็ตาม เขาตายแล้วก็ตาม ของเหล่านั้นเป็นของสงฆ์
ถ้าหากเขายังบวชอยู่ เขามีอำนาจจะให้ใครก็ได้ กินเองก็ได้ ถ้าเขาตายหรือสึกไปแล้ว
พระองค์ใดองค์หนึ่งจะถือเป็นทายาทกินเองก็ดี ใช้เองก็ดี ทำอย่างนั้นไม่ได้
เพราะเป็นของสงฆ์เสียแล้ว เวลาจะกินจะใช้ก็ต้องประชุมสงฆ์ สงฆ์ทั้งหมดต้องประชุมอนุมัติว่าเราจะกินจะใช้ของประเภทนี้ด้วยวิธีการอย่างไร
ถ้าหากว่าพระองค์ใดองค์หนึ่งก็ตาม ฆราวาสก็ตาม กรรมการวัดก็เถอะไปถือสิทธิว่าฉันเป็นเจ้าหน้าที่ในวัด
จะกินลูกไม้ลูกไหนก็ได้ จะเด็ดดอกไม้ดอกไหนก็ได้ จะโค่นต้นไม้ต้นไหนก็ได้
ไม้ลำไหนก็ได้ หน่อไม้หน่อไหนก็ได้ เอามากินมาใช้ส่วนตัวโดยที่สงฆ์ไม่ลงมติอนุมัติ
อย่างนี้มีโทษไปอเวจีมหานรกแน่
วิธีการที่หลวงพ่อปานท่านซื้อของสงฆ์ท่านซื้อแบบไหน
ท่านบอกว่าต้นไม้ก็ดี ต้นเล็กๆไม่ใช่โค่นต้นใหญ่นะ ไม้ลำหรือไม้หน่อบางส่วนไม่ใช่ทั้งหมด
เป็นเพียรส่วนเล็กน้อย หรือว่าลูกไม้ก็ตาม ดอกไม้ก็ตาม ถ้าใครจะเด็ดเอาไปดมเอาไปบูชา
ท่านบอกว่าส่วนเล็กน้อยประเภทนี้ฉันขอซื้อของสงฆ์ด้วยเงินจำนวน 100 บาท เพื่อป้องกันโทษของบุคคลผู้รู้เท่าไม่ถึงการณ์
พระสงฆ์ก็สาธุ
แล้วท่านก็ชวนชาวบ้านชำระหนี้สงฆ์
ว่าใครจะชำระหนี้สงฆ์บ้างด้วยเงินจำนวนเท่าไหร่ก็ตาม เอามารวมกันแล้วประกาศต่อหน้าสงฆ์
ขอชำระหนี้สงฆ์ว่า
ถ้าบังเอิญข้าพเจ้าได้เอาของสงฆ์มาจากวัดไหนก็ตาม วัดที่มีพระสงฆ์ก็ดี วัดร้างที่ไม่มีพระสงฆ์อยู่ก็ดี
หรือสถานที่เป็นธรณีสงฆ์โดยไม่ปรากฏเป็นวัดก็ดี บังเอิญจะนำมาก็ขอชำระหนี้สงฆ์ด้วยเงินจำนวนเท่านี้
ถ้าพระสงฆ์ทั้งหลายเห็นสมควรก็ขอให้สาธุขึ้นพร้อมกัน ถ้าพระสงฆ์ทั้งหลายไม่เห็นสมควรก็ขอให้นิ่งอยู่
ถ้าพระสงฆ์ทั้งหลาย สาธุ พร้อมกันเป็นอันว่าใช้ได้ ชำระกันแบบนี้ทุกปี
ท่านบอกว่าค่อยๆ ทำไป เรื่องนี้เป็นเรื่องหนัก เพราะว่าเป็นของสงฆ์นะ ลำบากมาก
(ธัมมวิโมกข์ ฉบับที่ 13 หน้า 80-83)
|